Een jaar of elf geleden ontdekte ik de muziek van Glen Campbell. 
Op een al lang ter ziele gegaan blog schreef ik hoe het kon dat ik op dat moment even niet naar nieuwe cd’s luisterde, maar vooral naar oude muziek van Glen Campbell, Johnny Rivers en Bobby Goldsboro. Dit is wat ik toen schreef:
‘Tja, hoe gaat zoiets?
Het begon met DBC Pierre’s roman Vernon God Little, waarin de jonge Vernon het hele boek door wordt achtervolgd door een liedje.
‘I watch these black forms scurry around with different-colored feet and, just like when anything weird screens through the Marcury window, Glen Campbell starts to sing ‘Galveston’ from Pam’s ole stereo. It’s a law of nature. Pam only has this one cassette, see – The Best of Glen Campbell. It jammed in the slot the first time she played it, and just kept on playing. Fate. Pam sings along with the same part of the song every time, the part about the girl. I think she once had a boyfriend from Wharton, which is closer to Galveston than here. No songs about Wharton I guess.’
Tegen het eind van het boek hoort hij het weer, en is vooral de tekstregel ‘I am so afraid of dying’ toepasselijk. Waarbij je bijna een brok in de keel zou krijgen, als de roman net iets geloofwaardiger was geweest.
Nieuwsgierig geworden, en met de Lemonheads-versie van Galveston in het achterhoofd, ging ik op zoek naar Glen Campbells hitversie. Makkelijk gevonden, en wat blijkt? Prachtig. Mooi melodramatisch, compleet met strijkers en blazers, en natuurlijk vooral Campbells aangrijpende zang, licht overslaande stem, oprecht en gevoelig. Nogmaals: prachtig. En nog maar eens, want na tien keer luisteren wordt het er alleen maar mooier op.’
Laat een antwoord achter