Hoe is het om lid van The Fall te zijn? Behoorlijk afzien, blijkt uit de boeken van voormalige bandleden Steve Hanley en Simon Wolstencroft, die herinneringen ophalen aan hun tijd met de bazige bandleider Mark E. Smith.
De keren dat ik zanger Mark E. Smith van The Fall gesproken heb, was hij goedgehumeurd, vriendelijk, zelfverzekerd maar niet arrogant. Een aardige, bijzonder slimme gesprekspartner, met wie je kon lachen. Die ervaringen zijn moeilijk te rijmen met het beeld dat vaak van hem wordt geschetst: een lastige, recalcitrante en bazige figuur. En als bandleider een soort verlichte despoot.
Lees maar eens het onlangs verschenen boek The Big Midweek, Life Inside The Fall van voormalig Fall-bassist Steve Hanley. Bijvoorbeeld de passage over een woede-uitbarsting van Smith nadat apparatuur van de groep gestolen is en de band de dag erna (met nieuwe instrumenten) ook nog eens een matig optreden geeft. Als ze in de bus zitten, op weg naar het hotel, zwaait Smith rond met een stok en schreeuwt hij kwaad naar de muzikanten. ‘We zijn met z’n vieren, we zijn allemaal groter dan hij en de enige reden dat we niet terugvechten is dat we het zo geweldig vinden om deel uit te maken van de band’, schrijft Hanley. ‘Niet vanwege hem. Ondanks hem.’
Voormalig gitariste Brix Smith-Start, ex-vrouw van Mark E. Smith, kreeg op BBC Radio 6 Music onlangs de vraag voorgelegd hoe het is om in The Fall te zitten. Ze vergeleek het met leven in een oorlogsgebied. ‘Het was zwaar, mentaal zwaar. Het was instabiel en onvoorspelbaar, de hele tijd.’
Vooral de gewoonte van Smith om regelmatig – en op de meest ongelegen momenten – bandleden te vervangen, vond ze moeilijk mee om te gaan. ‘Elke keer als we een drummer kwijtraakten, was het alsof de fundering wegviel. Er is zelfs een keer een drummer weggestuurd tijdens de soundcheck voor een optreden. Toen moest een nieuwe drummer invallen en het optreden doen. Ik dacht dat ik erin blééf.’
Laat een antwoord achter